Stadsmuizen en landsmuizen

Een landsmuis inviteerde een vriend die in de stad woonde om met hem te dineren op het platteland. De ander accepteerde met blijdschap, maar toen hij hoorde dat het eten alleen uit gerst en graan bestond, zei hij tot zijn gastheer: “Laat me het je zeggen, mijn vriend, maar je leeft als een mier. Ik heb een overvloed aan goede dingen om te eten. Als je met mij meekomt kun je erin delen.” Aldus vertrokken de twee gelijk, en toen zijn vriend hem erwten en bonen, brood, dadels, kaas, honing en fruit liet zien, feliciteerde de verbaasde landsmuis hem hartelijk en verdoemde zijn soortgenoten. Ze begonnen net te eten toen de deur openging en de rustige dieren waren zo bang dat ze terugliepen naar hun hol. Toen ze terugkeerden en net wat gedroogde vijgen wilden nemen, zagen ze iemand anders binnen komen om wat te halen en opnieuw sprongen ze op en zochten dekking in hun hol. Toen de landsmuis dit zag besloot hij dat het hem niet kon schelen om hongerig te worden. “Dag, mijn vriend,” zei hij met een kreun. “Jullie kunnen je portie eten en jezelf vermaken. Maar jullie overvloed betalen jullie duur met angst en gevaar. Ik knaag liever alleen maar gerst en graan zonder dat ik bang hoef te zijn of iemand in de gaten moet houden in mijn ooghoek.”