Człowieki gołębie

W gołębniku chowane, na wyniosłym dębie, Skarżyły się na ludzi niewinne gołębie; Skarżyły się, i słusznie, strapione zwierzęta, Iż szły dla nich na jadło młode gołębięta. Wtem szła matka na strawę, postrzegł jastrząb chciwy, Więc w biegu wybujałym kiedy zapalczywy Już ją tylko miał ująć, już prawie ugnębia: Postrzegł strzelec gonitwę i zabił jastrzębia. Ocalona lot nagły pomału zelżyła, A kiedy do gniazdeczka i dzieci przybyła, A przybyła z radością, uczuciem i drżeniem: Rzekła: I człowiek jednak nie złem jest stworzeniem.