Jodłai jabłoń

Jabłoń rzekła sąsiadce: O ponura jodło! Pocóż blisko mnie wzrastasz, gdy jesteś tak podłą? Patrz, do moich owoców jak się każdy śpieszy, Patrz jak widząc, że kwitnę, każdy się ucieszy. — Spadły kwiaty zaczasem, owoce zerwano, Spadły liście, a zatem o jabłoń nie dbano. Widząc to rzekła jodła: Sąsiadko zbyt harda! Osądź teraz, czy słuszna była twoja wzgarda; O tem, co było zewnątrz, trzymałaś wysoce; Nie ciebie ludzie czcili, lecz twoje owoce.