Filozof

Po stryju filozofie wziął jeden spuściznę, Nie gotowiznę. Tam, gdzie duch buja nad ciało, Takich sprzętów bywa mało. Ale były na szafach, w szafach, słojków szyki, Alembiki, Papierów stósy, Globusy, I na stoliku Szkiełek bez liku; A w końcu ławy Worek dziurawy. Wziął jedno szkiełko, patrzy, aż wór okazały, Wziął drugie, a woreczek nikczemny i mały; Westchnął zatem nieborak i rzekł: Wiem, dlaczego Były pustki w dziurawym worku stryja mego,

Gdyby był okiem, nie szkłem, na rzeczy poglądał, I onby użył i ja znalazłbym, com żądał.