Wabik

Wabił strzelec tak dobrze, iż zwodził zwierzęta. Szły na głos, albo raczej na śmierć niebożęta.

On zaś i gubiąc zwierze i ptaszęta liche, Jeszcze się z nich naśmiewał i podnosił w pychę. Trafiło się, iż gdy raz z wabikiem polował, Drugi strzelec, co także na ptaszki czatował, Głos słysząc, gdy na ten krzyk strzelić się ośmielił, Zamiast ptaszka, kompana swojego postrzelił. I to może być nauką: Gubi się frant swoją sztuką.