Folk Tale

Lu Custrïeri

AuthorGiuseppe Pitrè
Book TitleFiabe novelle e racconti popolari siciliani
Publication Date1870
LanguageSicilian
OriginItaly

.

Si cunta e s'arriccunta stu billisimu cuntu.

'Na vota cc'era un custrïeri, chi java tagliannu robbi a li signuri. 'Na jurnata fu chiamatu 'nta 'na casa e iju a tagliari un abitu, e tutti li frantuglieddi si li sarvà' 'nta la sacchetta. Comu cci addumannà' licenzia a la signura, scinnì'. Cci vinni di fari, parrannu cu pirdunu, un attu granni, e stava abbuttannu. Cc'era un bagliu, si calà' e fici 'nzo chi avia di fari. Poi piglia li ritagli, e vistì', l'haju a diri?... Lu cuntu dici chi vistì'... 'nsumma 'na cosa tanta. 'Nta mentri passanu li fati, e dissiru: — «Chista cosa chi è?» Arrispunni una: — «Ora l'âmu a fari donna sta cosa.» Arrispunni l'àutru: — «Iu cci dugnu un damanti;» e cci misi un damanti; e dda cosa addivintà' 'na billissima giuvina, ma nun cutuliava nè nenti.

Un jornu 'nta di l'àutri passà' lu figliu di lu Re. — «Talè bella giuvina!» dici. Aveva lu Bracceri, e cci dissi di fari vèniri dda bella giuvina 'n carrozza cu iddu. Lu Bracceri scinníu e la 'nvitau. Si vôta la donna: — «Cacca, cacca!» Lu Bracceri si la piglià' e si la purtà' cu iddu. 'N carrozza lu Riuzzu cci spijà': — «Chi si' tu?» — «Cacca, cacca!» — «No, cci dici lu figliu di lu Re: 'un parrari accussì; ca tu ora ha' a'ddivintari spusa mia. Ora jamu a Palazzu e t'apprisentu a mè matri.» Si vôta la signura: — «Cacca, cacca; cacca, cacca; cacca, cacca!»

Sicutannu a caminari, iddu cci parrava; e idda cci arrispunneva sempri: Cacca, cacca!

Juncennu a Palazzu, idda diceva sempri Cacca! cacca! e a lu Riuzzu mali cci pareva ca sta donna, ca era accussì bella e avia tanta pussanza, avia a parrari di sta sorti di manera; mannari, 'un la vuleva mannari; apprisintalla a la Riggina, 'un cci nn'avía lu curaggiu; pinsà': ora io la 'nchiuju 'nta lu mè quartu, e la fazzu 'nsignari di 'na pirsuna.

La firmà' 'nta lu sò quartu e stavanu iddi dui suli. Un jornu 'nta di l'àutri, lu Riuzzu niscì', e la chiavi si la chiuiju 'nta la sacchetta. La mamma vosi vidiri chi cc'era 'nta la cammara di sò figliu. Avia 'na chiavi e grapi. Comu grapi, la donna si susi e dici: «Cacca, cacca; cacca, cacca; cacca, cacca!» — «Sta vastasuna a mia dici sti palori! E stu figghiu 'ngratu ca teni sta dunnazza 'n casa!.... Vinennu mè figliu, l'havi a jittari a mari, vasinnò sàcciu io 'nzo chi haju a fari.» Si ricogli lu figliu e idda cci cunta tuttu; e cci ordina di falla jittari a mari pi stu vucabulu chi idda avia sta signura!

Lu doppupranzu lu Riuzzu niscì' cu la signura e lu Bracceri, pi vìdiri di pirsuadìlla a parrari bona e livàrisi stu vucabulu. Ma la signura dicia sempri Cacca, cacca!

Comu ficiru 'na pocu di distanza di via, vìttiru 'na cubba; cci dissi idda: «Cacca, cacca!» E lu Riuzzu capíu ca idda vulía viviri. E la fici scìnniri. Idda comu scinni, si leva lu damanti di lu jiditu e lu lassa a vucca di cubba. Vippi, e cci dissi a lu Riuzzu: — «Ch'è bella st'acqua!» Parrà'. Lu Riuzzu allucchì' ca idda già parrava bona; si la piglià' e si la 'ncarruzzà' arreri. Idda lu damanti si lu scurdà' a la cubba. Lu Riuzzu la purtà' subbitu a Palazzu riali, e passava cu la signura, chi parrava ca era 'na billizza. Arrivannu a menza via idda s'adduna cha s'avia scurdatu lu damanti, e vulia aggirari; ma lu Riuzzu urdinà' a unu di li picciotti chi cci javanu pi dappressu di jillu a pigliari. Lu picciottu si lu pruvà' iddu, e comu si lu pruvà' java gridannu Cacca, cacca! e jisava li jìdita 'nta l'aria. Comu cci iju n'àutru picciottu, si lu pruvà' iddu; e gridava Cacca, cacca! Lu Riuzzu comu capíu sta cosa, canciò lu damanti, e cci nni detti n'àutru a la sò zita, e lu damanti 'nfatatu si lu sarvà' iddu. E idda si cuntintò.

Comu junceru a Palazzu, la Riggina vitti ca sta signura era veru bedda e 'un dicia cchiù purcarìi. Dunca lu Riuzzu si marità' cu la signura, e ficiru 'na gran festa.

Iddi arristaru maritu e muglieri,

E nùatri scàusi di li peri.

Vallelunga.


Text viewBook