Folk Tale

Lu scarparu e li diavuli

AuthorGiuseppe Pitrè
Book TitleFiabe novelle e racconti popolari siciliani
Publication Date1870
LanguageSicilian
OriginItaly

.

Cc'era un scarparu pòghiru e affamigliatu, e nu putia campari e mantiniri la famiglia, e si nni ij' 'ntra un paisi pri vuscàrisi lu pani; comu arriva nni stu paisi, accumencia a firriari, e nu potti vuscari un sòlitu; lu chiama un burgisi, e cci dici: — «Sù mastru, mi vuliti mittiri un paru di pietti?» Trasi, cci mitti li pietti e si avia fattu notti; cci dici lu scarparu: — «Mi vuogliu addugàri 'na casa ccà pri stàricci.» Cci dissi lu burgisi: — «Cc'è 'na bella casa, ca è abbannunata, ma cci abbìtanu li diavuli.» Rispunni lu scarparu: — «'Nca ia nu mi scantu di sti diavuli.» Cci dissi lu burgisi: — «Pri stasira ristati ccà, dumani cci jammu pi la casa.» La sira lu mastru si mancia la minestra beddu pulitu; la matina cci detti dicissetti sòliti e jèru pri addugari la casa pri lu mastru. La patruna di la casa cci dissi: — «Pigliativìla arrigalata, e apriti l'uocchi ca cci sunnu li diavuli.» Lu mastru era jimmirùtu, chi avia lu jimmu quantu un cangieddu; la sira si nni ij' nni dda casa, si 'mbristà' un tavulinièddu pri fari lu bancarieddu; lu jornu avia pricuratu 'na coffa china di scarpi pri cunzaturi, la sira si chiuì' la porta e si misi a cunzari scarpi, a fiscari e a cantari; arrivata la menzannotti, senti 'na vuci di lu tiettu di la casa e dici: — «Oh ca caju!» Rispunni lu mastru: — «E cadi, ca cu mia siemmu du'.» Cadi un pupu e si assetta a un pedi di lu bancarieddu; ddoppu tantìcchia, senti 'n'antra vuci: — «Oh ca caju!» — «E cadi, ca siemmu tri.» Cadi lu pupu, e s'assetta nni l'antru pedi di lu bancarieddu. Senti 'n'antra vuci: — «Oh ca caju!» — «E cadi, ca siemmu cincu.» Senti 'n'antra vuci: — «Oh ca caju!» — «Cadi, ca siemmu cincu. » Quannu cadieru tutti quattru, si mintìnu a ballari miezzu la casa e mintìnu a cantari e a diri: — «Luni, Marti, Mièrcuri, Juòvidi, Vènniri, e Sabatu!» Iddu sintiennu chistu, cuntintuni si minti a ballari miezzu, e a diri midèmma comu ad iddi. Chiddi, 'ncantisimati, quannu vìttiru ca nun si scantava lu mastru cci levano lu jimmu e l'appiènninu a lu muru, e avanti chi fu jornu spirièru. La matina cent'anni cci paría a li vicini chi agghiurnava pri vidiri si lu mastru era vivu; quannu lu mastru la matina aprì', e davanti la porta truvà' la vanedda china di genti, e iddu lu vìttinu bellu tisu senza jimmu cci spijàvanu: — «Comu siti, sù mastru?» — «Sugnu tantu finu.» — «E lu jimmu chi nni facìstivu?» Cci rispunni: — «Lu jimmu stanotti mi passà';» e tutti ristaru alluccuti.

Cc'era 'na vecchia ch'avia lu jimmu cchiù granni di chiddu di lu mastru, e cci dissi: — «Mi cci vuliti fari stari stanotti, ca mi levanu stu jimmu?» Cci dici iddu: — «Gnursì.» La sira trasi la vecchia cu lu mastru e iddu cci dici: — «Sidìti, e quannu càlanu quattru pupi, vu' âti a ballari comu ad iddi, e âti a diri comu dicinu iddi.» A mezzannotti, a lu solitu: — «Ah ca caju!» e cadieru tutti quattru, unu appressu a l'antru; e subitu si mìsinu a ballari tutti e a diri Luni, Marti, Mièrcuri, Juòvidi, Vènniri e Sabatu! e abballavanu tutti; ma la vecchia lu cuntu lu facia lientu lientu, e li pupi chi vittiru ca nun avia armu di cantari liestu comu ad iddi, pigliaru lu jimmu di lu mastru scarparu e lu misiru di davanti a la vecchia. Accussì idda nn'appi du', unu davanti e unu darrièri. Quannu vìdinu li vicini nèsciri la vecchia cu du' jimmi, unu davanti e unu darrieri, tutti si misiru a ridiri; pùa vinni la terza notti e affaccianu li quattru pupi e portanu un tabùtu e du' cannili di cira; piglianu lu mastru, lu mìntinu nni lu tabùtu, cci mìntinu la cannila 'n mani, e cci dicinu: — «Ora fìncitu muortu.» Si lu carricanu e si lu portanu, e trasinu 'ntra un bucu, e cc'era 'na bella grutta: quannu arrivaru nni la grutta, li pupi ficiru finta ca si sciarriavanu, e stramazzanu lu tabùtu 'n terra e lu lassanu, e si nni vannu; iddu nesci di lu tabùtu; guagliardu guagliardu, nesci fora, e accumincia a curriri; si tocca la testa e vidi ca nun avia birritta. — «Ah, la birritta persi!» Aggìra pri jiri a circari la birritta; cci avia ristatu un pizzuddu di cannila; l'adduma e trasi nni la grutta, e trova la birritta, e vidi quantità d'oru e argentu, e tutta sorti di munita; si inghi la birritta, li sacchetti, la pitturina, e dissi: — «Ah! dunca chissu fu ca ristà' la birritta, ca si livò lu 'ncantisimu!....» E si nni va a la casa, va nni lu patruni di li casi, ca eranu un bellu palazzu abbannunatu pri causa di lu 'ncantu, e cci dici: — «Mi vuliti vìnniri sti casi?» Si misiru a prezzu, e cci li paga ducent'unzi, ca jìanu dumila unzi: li mubiglia di tuttu puntu; si nni va a piglia li dinari di lu 'ncantu, e campau riccu e cuntenti, e nui 'un aviemmu nenti.

Casteltermini.


Text viewBook