Die uil en die ander voëls

Omdat die uil oor wysheid beskik, het sy die ander voëls, die oomblik toe die eerste eikebome begin opskiet, gewaarsku dat hulle geensins die bome moet toelaat om verder te groei nie. Sy het trouens ‘n vergadering van al die voëls byeengeroep en hulle daarop gewys dat sou hulle nie hierdie bome met wortel en tak uitroei nie, die bome iets, wat later as voëlent bekend sou staan, sal oplewer – en dit beloof om iets te wees waarvan die voëls nie weg sal kan vlug nie, iets wat groot dood en verwoesting onder hulle sou saai. Ook later, toe die mens begin om vlas te verbou, die vesel wat later gebruik sou word om vangnette van te knoop, het sy die voëls aangesê om elke enkele saadjie uit te pluk en op te pik aangesien dit ook vir die voëls as ‘n groot bron van vernietiging en uitwissing gaan opeindig. ‘n Derde keer het die uil haar geveerde familie en vriende gewaarsku. Dit was toe sy ‘n man met pyl en boog sien loop het. Sy het hulle daarop gewys dat die mens hulle met hul eie vere gaan oorwin; selfs al is hy sonder vlerke met sy voete aan die aarde gebind, gaan hy geveerde pyle die lug instuur. En elke keer het die voëls geweier om ag te slaan op die uil se waarskuwings. Hulle het haar hanteer soos ‘n swaksinnige een wie se kop haar heeltemal verlaat het. Met verloop van tyd, en tot die voëls se groot skok en verbasing, het dinge natuurlik uitgedraai, presies soos die wyse uil voorspel het. Daarom ook dat die voëls, vandag nog, loop hulle ‘n uil raak, haar met eerbied en ontsag hanteer, so asof sy hul meerdere en kenner op elke gebied is. Maar die uil voorsien hul lank reeds van geen raad meer nie; al wat sy nou doen, is om te kla.