Y gwybed a’r pot mÊl.

Yr oedd Llestriad o Fêl wedi syrthio a thori mewn masnachdŷ. Daeth y gwybed yn heidiau lluösog o bob man, i’w fwyta i fynu, ac ni symmudent o’r fan tra yr oedd un diferyn yn aros. O’r diwedd, yr oedd eu traed wedi eu maglu gymmaint gan y y Mêl yn glynu wrthynt, fel na allent ehedeg ymaith; ac wedi eu dal yn gaeth yn nghanol y seigiau melus, hwy a waeddent allan, “Pa fath greaduriaid truenus ydym, y rhai am un awr o bleser, a daflasom ein bywydau ymaith.”

Pa sawl un o blant dynion “am un saig o fwyd, a werthasant eu genedigaeth fraint?” Ac am bleserau diflanedig amser, a aberthant eu dedwyddwch tragywyddol?