Y teithiwr a’r arth

Dau Deithiwr oeddynt yn trafaelu yr un ffordd anial ynghyd, a gyttunasnt i sefyll ynghyd yn ngwyneb pob perygl a ddigwyddai iddynt. Nid aethant yn mhell ymlaen, cyn i Arth ruthro tuag atynt o’r goedwig Un o honynt, mewn ofn, gan anghoflo ei gyfaill, a gribodd i fynu i bren gerllaw, ac a ymguddiodd. Y llall, yn gweled nad oedd dim gobaith iddo yn unigol i wrthsefyll yr Arth, a daflodd ei hun ar y ddaear, ac a ffugiodd ei fod yn farw; oblegyd yr oedd wedi clywed na wnai yr Arth byth gyffwrdd â chorph marw. Fel yr oedd yn gorwedd fel hyn, daeth yr Arth at ei hun, gan ffroeni ac arogli oddeutu ei drwyn, a’i glustiau, a’i galon; ond gan fod y Dyn yn dal ei anadl yn ddi-ildio, y bwystfil a dybiodd ei fod wedi marw, ac a giliodd ymaith. Pan oedd yr Arth yn deg allan o’r golwg, daeth y Teithiwr arall i lawr o’r pren, ac a ofynodd iddo, pa beth a ddywedodd yr Arth wrtho, “Canys mi a’i gwelais,” roeddai, “yn sibrwd yn eich dust.” “Wel,” ebe y llall, “nid rhyw ddirgelwch mawr ydoedd, — yn unig cynghorodd fi i

Beidio cymdeithasu gyda dynion distadl, y rhai os daw perygl, a adawant eu cyfeillion yn y brofedigaeth.”