Y llew, yr asyn, a’r llwynog

Y Llew, yr Asyn, a’r Llwynog, a aethant allan i hela. Cymmerasant ysglyfaeth fawr, ac wedi darfod y difyrwch, meddyliasant am gael gwledd iawn, Archodd y Llew ar yr Asyn i ranu yr ysbail: felly, yr Asyn a’i rhanodd yn dair rhan gyfartal, ac a ddymunodd i’w gyfeillion gymeryd eu dewis; ond y Llew, wrth weled nad oedd yr Asyn yn gwneyd dim gwahaniaeth rhyngddo ef a’r lleill, a syrthiodd arno mewn digofaint, ac a’i rhwygodd i farwolaeth yn y fan. Yna, efe a barai i’r Llwynog ranu y cyfan yn ddwy ran; ac yntau a grynhodd y cwbl yn un swp mawr, gan gadw y tammeidyn lleiaf erioed iddo ei hun. “A! fy nghyfaill,” ebe y Llew, “pwy ddysgodd i chwi ranu mor union ac mor foesgar?” “Nid oedd arnaf fi eisiau un wers arall,” atebai y Llwynog, “ond tynged yr Asyn.”

Gwell dod yn ddoeth trwy anffodion eraill, na thrwy yr eiddom ein hunain.