Y bwrniad o ffyn

Llafurwr, plant yr hwn oeddynt yn dueddol iawn i anghytuno, wedi treio pob moddion trwy eiriau i’w heddychu, a feddyliodd y gallai lwyddo yn well trwy esiampl. Felly, fe alwodd ei feibion ynghyd, ac a barodd iddynt ddwyn Bwrnaid o Ffyn o’i flaen: yna, wedi eu rhwymo yn un sypyn, fe barodd i’r bechgyn, y naill ar ol y llall, ei gymmeryd i fynu a’i don; treiodd pob un ei oreu, ond yr oedd eu hymdrech yn ofer. Yna, fe ddatododd yr hen ŵr y Ffagoden, ac a roddodd y Ffyn iddynt i’w tori bob yn un ac un; gwnaethant hyny yn eithaf hawdd. “Fel yna,” meddai y Tad, “y byddwch chwi, fy Meibion, os aroswch yn un, yn ddigon i wrthsefyll eich holl eiynion; ond os bydd i chwi anghytuno ac ymranu chwi a ddinystrir.”

Mewn undeb mae nerth.