Y fammaeth a’r blaidd

Blaidd, yn crwydro oddi amgylch, gan geisio ei ysglyfaeth, a ddigwyddodd fyned heibio i ddrws, lle yr oedd plentyn yn crïo, a’r Fammaeth yn ei ddwrdio. Safai i wrando, a chlybu y Wraig yn dweyd, “Rho heibio grïo, y funud yma, neu mi a’th daflaf allan i’r Blaidd.” Y Blaidd, a ddaliodd ar y gair, ac a arosodd yn llonydd wrth y tŷ hyd yr hwyr, gan ddisgwyl cael swper rhagorol. Ond fel yr oedd yn hwyrâu, fe aeth y plentyn yn ddistaw, ac fe glywodd y Fammaeth, drachefn, yn anwylo y plentyn, ac yn dywedyd, “Dyna blentyn da; os daw y Blaidd drwg yna i ymofyn fy mhlentyn, mi a’i curwn ef i farwolaeth, mi wnawn.” Troes y blaidd tuag adref, yn siomedig a digllawn: ar y ffordd, cyfarfu â Llwynog, yr hwn a’i gwawdiodd, gan ddywedyd, “Dyna ddysgu i chwi ymddiried mewn gair benyw.” —Ond ein cymhwysiad ni ydyw,

Nac ymddiriedwch yn ngair y neb a ddywedant un (peth), gan feddwl peth arall.