Iau a’r wenynen

Oesoedd yn ol, pan oedd y byd yn ieuangc, darfu i Wenynen, yr hon oedd wedi llenwi ei chrwybr â chynhauaf toreithiog, ehedeg i fynu tua’r nefoedd i gyflwyno offrwm diolchgarwch o fêl. Yr oedd lau wedi ei foddhau gymmaint gan y rhôdd, fel yr addawodd roddi iddi pa beth bynag a ddymunai. Y Wenynen ar hyny a’i cyfarchodd, gan ddywedyd, — “O! lau ardderchog, — fy ngwneuthurwr, a’m meistr, ‘ dyro i mi, dy law-forwyn dlawd, golyn, fel pan ddelo rhywun at fy nghwch i gymmeryd y mêl, y gallwyf ei ladd ef yn y fan.” lau, o gariad at ddyn, a ddigiodd wrth ei deisyfiad, ac a’i hatebodd fel hyn: — “Ni chaniatteir eich deisyfiad yn y modd yr ydych yn dymuno; ond y colyn y gofynwch am dano, chwi a’i cewch, a phan y dêl rhywun i gymmeryd eich mêl, ac yr ymosodwch arno, bydd y clwyf a roddwch yn farwol, nid iddo ef, ond i chwi,—canys fe gâ eich bywyd fyned ymaith gyda’ch colyn.”

Yr hwn, a ddeisyfa niwed i’w gymmydog, a ddeisyfa felldith arno ei hun.