*Die wolf ende die crane

Een wolf becnaegde bene vele. Hem bleef een stekende in die kele, hi beloefdem giften groet diene holp uter noet. Met langhen halse quam daer een crane die hem trac ute dat been. Als die wolf al was ghenesen, wilde die crane ghepayt wesen. Doe seide die wolf: hi es wel onvroet, mijn here die crane, die omt goet niet en penst dat men hen doet. Hin pensder omme, ware hi vroet hi stac zijn hoeft in minen mont. ic lieten keren al ghesont. Hoert hier wonder, soete liede: nochtan wil hijs hebbe miede. Souder emmer miede sijn, met meere rechte waer si mijn.’ Dus mach hi winnen, die doet den quaden ere ende goet.