Lapurrak eta Ollarra

Etxe batean lapurrak ziran sartu; Nai zituzten bazterrak aztertu Goi goitik eta bera; Gero ere ez zuten ezer atera; Ollar zar bat bai. Ze izakaria! Baña lapurrentzat ona da geia. —Artu dezagun —diote— lumati ederra, Gangor gorri, allatsu, buru arroa Aragiz lodi, mamintsu, mardoa, Guretzat izango da gaur eperra. O nolako aparia! Gozatzeko sabel goseberia. Bazeramaten ollarra iltzera, Eltze batean egosten ipintzera. Eman zion ollarrak negarrari, Biotza biguntzeko lapurrari. —Zertako nauzute ni, o gizonak! Ezpaditut aragi samur, ta onak! Ordea guzia alperrik, Lapurrak ez dutelako errukirik. Ollarrak jardun ta jardun ber bera, —Zertako naramazute ni iltzera? Artu baninduzute ollasko nintzanean, Samurra izango nintza ezpañean. Ill didilla ollanda biguñ ta gozoa. Ollar zarra, ze janari zozoa. Nakutsute zarturik, Gogor, gauza ez, ta zaildurik. Ez naiz bizi ni iñoren kaltean Gizonak esnatzen ditut gabean. Bizi naizala banaiz zerbaitako; Illtzen banazute, ez ezertako. Nere soñua da txit aitua Ta iratzarteko loak artua. —Egitekoaren bizarra! Gangor andiarekin aiz gangarra. Euk eman dek iltzeko erabakia, Ire lepoa izateko ebakia. Dituala —diok— gizonak iratzarten, Ta jaiki ditezen gabaz, soñutzen? Ori berriz lapurren aurrean? Galdua aiz gaur gure batzarrean. Eroa, orretan ziagok gure kaltea; Iretzat ere bai orain iltea. Gaiztagiñak ez du nai argirik, Ez da ere ezaitea ezaguna; Okerrerako nai du illuna, Ta ez idukitzea ekuslarik.