Egurkari gaixottobat, khaparrez
Eta adinez
Kargaturik,
Hasperenez, inziriz bazoen
Akhiturik.
Bere etxolala heltu nahizen.
Azkenian indarrez
Eta dolorez
Ezinturik,
Aurthiki ziren bere haxea.
Triste zen haren bizitzea.
Bere gogoan
Hola zioan:
Oraïdano nik mundian
Ukhen duta plazerik?
Bada lur biribilian
Ni bezain eskelerik?
Behin batez ez oghirik
Sekulan aldiz phausurik:
Ene emastiak, ene haurrek
Soldadoek eta legarrek
Eztaite thaik emaiten.
Herioari oïhu du eghiten.
Herioa behala jiten.
Zer nahiduk? deio galthazen.
—Aigu, lagunt nezak,
Dio egurkariak,
Haxe honen alxatzera,
Bizkarriala ezartera,
Eztuk hanitz beranturen.
Herioak oro dutu sendotzen.
Hobe da ghien bezala egoitia
Eziez eta hilzia.