Μῦς ἀρουραῖος καὶ μῦς ἀστικός

Μυῶν ὁ μέν τις βίον ἔχων ἀρουραῖον, ὁ δ' ἐν ταμείοις πλουσίοισι φωλεύων, ἔθεντο κοινὸν τὸν βίον πρὸς ἀλλήλους. ὁ δ' οἰκόστιτος πρότερος ἦλθε δειπνήσων ἐπὶ τῆς ἀρούρης ἄρτι χλωρὸν ἀνθούσης· τρώγων δ' ἀραιὰς καὶ διαβρόχους σίτου ῥίζας, μελαίνῃ συμπεφυρμένας βώλῳ, "μύρμηκος" εἶπε "ζῇς βίον ταλαιπώρου, ἐν πυθμέσιν γῆς κρίμνα λεπτὰ βιβρώσκων. ἐμοὶ δ' ὑπάρχει πολλὰ καὶ περισσεύει· τὸ κέρας κατοικῶ πρὸς σὲ τῆς Ἀμαλθείης. εἴ μοι συνέλθοις, ὡς θέλεις ἀσωτεύσῃ, παρεὶς ὀρύσσειν ἀσφάλαξι τὴν χώρην." ἀπῆγε τὸν μῦν τὸν γεηπόνον πείσας εἰς οἶκον ἐλθεῖν ὑπό τε τοῖχον ἀνθρώπου. ἔδειξε δ' αὐτῷ, ποῦ μὲν ἀλφίτων πλήθη, ποῦ δ' ὀσπρίων ἦν σωρὸς ἢ πίθοι σύκων, στάμνοι τε μέλιτος σώρακοί τε φοινίκων. ὁ δ' ὡς ἐτέρφθη πᾶσι καὶ παρωρμήθη καὶ τυρὸν ἦγεν ἐκ κανισκίου σύρων, ἀνέῳξε τὴν θύρην τις· ὁ δ' ἀποπηδήσας στεινῆς ἔφευγε δειλὸς ἐς μυχὸν τρώγλης, ἄσημα τρίζων τόν τε πρόξενον θλίβων. μικρὸν δ' ἐπισχὼν εἶτ' ἔσωθεν ἐκκύψας ψαύειν ἔμελλεν ἰσχάδος Καμειραίης· ἕτερος δ' ἐπῆλθεν ἄλλο τι προαιρήσων· οἱ δ' ἔνδον ἐκρύβοντο. μῦς δ' ἀρουρίτης "τοιαῦτα δειπνῶν" εἶπε "χαῖρε καὶ πλούτει, καὶ τοῖς περισσοῖς αὐτὸς ἐντρύφα δείπνοις, ἔχων τὰ πολλὰ ταῦτα μεστὰ κινδύνων. ἐγὼ δὲ λιτῆς οὐκ ἀφέξομαι βώλου, ὑφ' ἣν τὰ κρίμνα μὴ φοβούμενος τρώγω."