Scurra et Rusticus

Prauo fauore labi mortales solent et, pro iudicio dum stant erroris sui, ad paenitendum rebus manifestis agi. Facturus ludos diues quidam nobilis proposito cunctos inuitauit praemio, quam quisque posset ut nouitatem ostenderet. Venere artifices laudis ad certamina; quos inter scurra, notus urbano sale, habere dixit se genus spectaculi quod in theatro numquam prolatum foret. Dispersus rumor ciuitatem concitat. Paulo ante uacua turbam deficiunt loca. In scaena uero postquam solus constitit sine apparatu, nullis adiutoribus, silentium ipsa fecit expectatio. Ille in sinum repente demisit caput, et sic porcelli uocem est imitatus sua, uerum ut subesse pallio contenderent et excuti iuberent. Quo facto, simul nihil est repertum, multis onerant laudibus hominemque plausu prosequuntur maximo. Hoc uidit fieri rusticus: "Non mehercule me uincet" inquit, et statim professus est idem facturum melius se postridie. Fit turba maior. Iam fauor mentes tenet et derisuros, non spectaturos, scias. Vterque prodit. Scurra degrunnit prior, mouetque plausus et clamores suscitat. Tunc simulans sese uestimentis rusticus porcellum obtegere (quod faciebat scilicet, sed, in priore quia nil compererant, latens), peruellit aurem uero, quem celauerat, et cum dolore uocem naturae exprimit. Adclamat populus scurram multo similius imitatum, et cogit rusticum trudi foras. At ille profert ipsum porcellum e sinu, turpemque aperto pignore errorem probans: "En hic declarat quales sitis iudices!"