Simonides Poeta

Quantum valerent inter homines litterae dixi superius; quantus nunc illis honos a superis sit tributus tradam memoriae. Simonides idem ille de quo rettuli, uictori laudem cuidam pyctae ut scriberet certo conductus pretio, secretum petit. Exigua cum frenaret materia impetum, usus poetae more est et licentia atque interposuit gemina Ledae sidera, auctoritatem similis referens gloriae. Opus adprobauit; sed mercedis tertiam accepit partem. Cum relicuas posceret: "Illi" inquit "reddent quorum sunt laudis duae. Verum, ut ne irate te dimissum sentiant, ad cenam mihi promitte; cognatos uolo hodie inuitare, quorum es in numero mihi." Fraudatus quamuis et dolens iniuria, ne male dimissus gratiam corrumperet, promisit. Rediit hora dicta, recubuit. Splendebat hilare poculis conuiuium, magno apparatu laeta resonabat domus, repente duo cum iuuenes, sparsi puluere, sudore multo diffluentes, corpore humanam supra formam, cuidam seruolo mandant ut ad se prouocet Simonidem; illius interesse ne faciat moram. Homo perturbatus excitat Simonidem. Vnum promorat uix pedem triclinio, ruina camarae subito oppressit ceteros; nec ulli iuuenes sunt reperti ad ianuam. Vt est uulgatus ordo narratae rei omnes scierunt numinum praesentiam uati dedisse uitam mercedis loco.