De kat en de twee mussen

Een kat, tijdgenoot van een jonge mus, woonde bij hem van toen hij nog was een uk. Kooi en mand hadden dezelfde huisgoden. De kat werd vaak gepest door de kleine vogel. De een hapte met zijn bek, d'ander trapte met zijn poten. Deze laatste nochtans spaarde zijn kleine vriend en strafte hem maar half al had hij meer verdiend, hij had immers gewetensbezwaren om zijn gezag met zijn klauwen te bezwaren. De mus toonde minder overleg en bleef de poes bestoken met haar bek. Omdat ze wijs was en discreet vergaf ze hem zijn gesar keer op keer. Onder vrienden moet men zonder wrevel aan wrok of woede nimmer toegeven. Daar ze elkaar kenden van jongs af aan heerste er peis en vrede in hun bestaan. Nooit sloeg hun spel over in strijd ... Toen nu een mus uit hun nabijheid kwam buurten en goede vriendjes werd met vrolijk Pierken - in mindere mate met de kater - ontstond tussen de twee vogels gekrakeel en daaruit haalde de kat voordeel. - Die indringer, siste hij, komt hier zo maar bespotten mijn vriend en kameraad. Mag die gladjanus zijn bakje leegjatten? Neen, bij de god der katers en der katten! Hij mengde zich meteen in de strijd en at d'indringer op in geen tijd. - Nou, meesmuilde de kat ad rem en raak, mussen zijn exquis en fijn van smaak. Bij nader inzien at hij ook zijn vriendje op. Welke moraalles levert deze fabel ons die zonder dat onafgewerkt zou zijn? Ik zie er wel een paar maar zonder lijn. Voor u, Prins, is gewone kost zo'n ruzie, maar zoveel inzicht heeft mijn muze niet.