Dwa deszcze

Nënka Roda mia dwùch òtroków, chtërny sã zwelë deszczama. Jich robòtą bëło to, żebë wiedno pòlewac zemiã, żebë wszëtkò bëlno rosło. Ny lóntrusë sã zrobilë zgniłi i nie chcelë wcale swòji nënczi słëchac. Na zemi zrobia sã wiôlgô suszô. Stëdnie i stawë bëłë wëschłé i w rzékach téż bëło mało wòdë. Kwiôtczi, żëtka, bùlwë, wrëczi, krze i drzéwiãta bëłë zmetlałé, a ptôszczi lecałë w lëfce òdnąd donąd i wrzeszczałë: - Pic! Pic! Pic! Czej nënka Roda to ùzdrza, tej rzekła do młodszégò òtroka: - Biôj, pòléj zemiã, bò tam wszëtkò z pragnieniô ùmiérô. - Jô nie pùdã! - rzekł niepòsłëszny deszcz. Nënka Roda wzã kòrbacz i nipòcéjôszowi bëlno wlëmia. Tej deszcz wënëkôł czile blònów z jich kabùsków, a slôdë na jedny z nich sôdł i lecôł na ni nad zemią jak na lecadle. W rãkã wzął batig i jął bic blónë. Zrobił sã wiôldżi trzôsk i z blònów la sã bòkadosc wòdë. Tam sam deszcz pòmstwë narobił, ale pò jegò òdéńdzenim wszëtkò na nowò zaczãło rosc. Czej nen òtrok przëszedł nazôd dodóm, tej jegò nënka nazwa gò Grzëmòtowim Deszczã. Òd negò czasu, czej w lece na zemi je za sëchò, zjôwiô sã Grzëmòtowi Deszcz. Ale nie bawiło wcale długò i znowa bëła na zemi suszô. Terô nënka Roda rzekła starszémù òtrokòwi, żebë szedł zemiã pòlôc. Deszcz skrzéwił mùniã, damił sztërk i tej chcąc nie chcąc sôdł na blónã i pòmalinkù przelecywôł nad zemią. Z jegò òczi wcyg w dół lecałë płaczczi. Płakôł i płakôł i wcale nie mëslôł òprzestac. Mùże, hiszczi, gùłë, tipczi i pile wòłałë: - Ju dosc! Ju dosc! - Leno dlô grzëbów w lese deszczowëch płaczków bëło wcyg za mało. Nënka Roda widza, co sã swiãcy, zawòła dodóm swòjegò starszégò òtroka i nazwa gò Szlagą.