Pies, kòt ë mësz

Bëło to baro dôwno temù. Jeden człowiek miôł wiérnégò i mądrégò psa, chtërnégò òn pòsłôł z wôżną wiescą, spisóną na papiorze, do jinégò pana. Pies wzął papiór w pësk i lecôł z nim jak wiater. Pò drodze òn spòtkôł kòtkã. Ta zaczãła sã smùlëc do psa tak, że pies òstawił papiór i sã z kòtką bawił. Kòtka wiedzała, że papiór béł wôżny i schòwała gò pòd balkã. Jak pies so przëpòmniôł, że miôł chùtkò papiór zaniesc, spitôł sã: - Dze je mój lëst? Kòtka pòwiedzała: - Jô ò nim pòmëslała zawczasu i gò dobrze schòwała. Jò cë gò zar ô przëniesã. Wskòkła pòd dél, ale òd papiora nie òstało ani sladu. Mëszë gò zeżarłë. Òd tegò czasu pón bije swòjégò psa, pies z gòrzã gòni kòta, a kòt mësz. I tak wszëscë zrobilë sã nieprzëjacelama, bò przedtim żëlë w wiôldżi zgòdze.