Jeleń w winnicy

Jeleń, ścigany, mknąc rączymi skoki, Zoczył szczep winny gęsty i wysoki. Dopadł go, skrył się wśród bujnej zieleni I pewnej uszedł zagłady - Psy zgubiły zwierza ślady, Stanęli łowcy stropieni. Cisza dokoła, milczy bliska knieja, Więc głodny jeleń niebacznie Swojego zbawcę, swego dobrodzieja, Skubać i ogryzać zacznie. Ten czyn niewdzięczny nie uszedł bez kary. Słysząc szmer liści zażarte ogary Wpadły w jelenia ukrycie - I w znieważonej przez siebie winnicy Postradał życie. Oto wasz los, niewdzięcznicy!