Potok i rzeka

Z szumem straszliwym przez lasy i skały Potok spieniony toczył mętne wały, Huk gromu szerząc dokoła Trwożył doliny i sioła. Jeździec, przez zbójców w drodze napadnięty, Skoczył w burzliwe odmęty I przerażony hałasem, Mniemał, że zginie; ale jego trwogi Na niczym spełzły tymczasem. Potok, z pozoru tak srogi, Był w rzeczy płytki i niegroźny wcale. Popędził dalej i stanął nad rzeką: Jako sen cichy płynęły jej fale, A zbójcy byli tuż, tuż niedaleko. Zatem uchodząc pogoni Śmiało przez rzekę popłynął; Lecz w cichej, a zdradnej toni I jeździec, i rumak zginął. Nie ten groźny, kto huczy, miota się i dąsa: Gniew błyśnie i przemija — zdrada milczkiem kąsa.