Wilk i owce

Po długich latach walk i nienawiści Wilki z owcami zapragnęły zgody. Pokój jednakie zapewniał korzyści Dla stron obudwu; bo choć owcze trzody Były gnębione wilczymi pazury, Za to w napastników skóry Odziewali się pasterze. Stanęło zatem przymierze — Na wniosek pełnomocników Wilki dały wilczęta jako zakładników, Owce — wierne kundysy. Traktat odczytano, Przyjęto i podpisano.

Lecz wkrótce, kiedy w wilków wzrosły wilczki młode, Głód zwyciężył skrupuły, przysięgi i zgodę. Więc w nocy, gdy pasterze używali wczasu, Wilki wpadły zdradziecko do owiec w zagrodę I porwawszy jagnięta, uciekły do lasu. Tymczasem piesków, co spokojnie spały Ufając traktatów treści, Ich stróże, starzy wilcy, rozdarli w kawały. Oto i koniec powieści. Zgoda dobrą jest rzeczą, lecz powiedzmy szczerze: Na co zda się ze zdrajcą zawierać przymierze? Nie pióro, ale oręż i waleczne ramię Niech pisze pokój z wrogiem, co przysięgi łamie.