Jaś

Nie złe to jest posłuchać, gdy mówią staruszki. Szedł Jaś na gruszki,

A ojciec widząc, jak pełen zapału, Rzekł: Trząś gruszki, mój Jasiu! ale trząś pomału, Jeszcze nie skończył, a już Jaś w sadzie. Posłuszny radzie Strząsnął drzewem pomału, i gruszka nie pada; Zła rada. Więc strząsnął mocniej, nie pada znowu. Chciwy połowu — Nie trząść tu, widzę, trzeba (rzekł), lecz rwać należy. Po drabinę więc bieży. A gdy nie znalazł, i w prawo i w lewo Piął się na drzewo, I to wskórał, iż zleciał i potłukł się srodze. Jednak choć w bolu i trwodze, Smutną miał postać: Przemyśliwał Jaś przecież, jakby gruszek dostać. Więc sporym, który leżał koło drzewa, klocem, Rzucił, przełamał gałąź, i padła z owocem. Porwie, gryzie, aż gruszka twarda i ladaco. Gdy więc wrócił do ojca z nadaremną pracą: Rzekł smutnemu po szkodzie Jasiowi staruszek: Gdy nie padną trzęsione, nie trzeba rwać gruszek.