Kulawyi ślepy

Niósł ślepy kulawego, dobrze im się działo; Ale że to ślepemu nieznośno się stało, Iż musiał zawsze słuchać, co kulawy prawi: Wziął kij w rękę — ten, rzecze, z szwanku nas wybawi. Idą, a w tem kulawy krzyknie: Umknij w lewo! Ślepy w prosto i, choć z kijem, uderzył łbem w drzewo. Idą dalej; kulawy przestrzega od wody; Ślepy w bród, sakwy zmaczał, nie wyszli bez szkody. Nakoniec przestrzeżony, gdy niemijał dołu, I ślepy i kulawy zginęli pospołu. I ten winien, co kijem bezpieczeństwo mierzył, I ten, co bezpieczeństwo głupiemu powierzył.