Pszczoły

Rozum się rozpościera, to przywilej wieku, I nie tylko w człowieku, Ale już i zwierzęta, chociaż pism nie kreślą, Głęboko myślą. Pszczoła do mędrca zawędrowała, A gdy go mówiącego żarliwie słyszała, Zapomniawszy o kwiatach, co na oknie stały, Na to swój umysł natężyła cały, Aby pojąć, co on gada. Z nauki rada Bez miodu lecz z rozumem do roju przybyła, I jako mądra tem się zatrudniła, Jakby to polepszyć, lepiej usposobić,

Zgoła, nową rzecz zrobić. Gdy się więc zeszły, na pierwszym wniosku Radziła nie robić wosku. Bo wiele kosztuje i człek go podrzyna. Druga odmiany przyczyna, Że miód zbyt słodki wydarza straty, Omijać kwiaty. Z ziół się obejsć użytkiem, Rzeczpospolite niszczą się zbytkiem, A nowość im bardziej szkodzi. — Rzekła matka: Niech was to nie zwodzi, Co próżne mędrków roją mozoły. Bez miodu, wosku nie będą pszczoły. Próżna jest i szkodliwa na człowieka zmowa, Prawda, my go karmimy, ale on nas chowa, Niech więc tak będzie, jak było od wieka: Człowiek dla pszczoły, a pszczoła dla człeka.