Ziemiai potok

Potok nagle wezbrany z szumem się zapieniał, A gdy groblę przerywał, drzewa wykorzeniał, Zalewał pola: Wzmogła się rola. W krótkim czasie, Kiedy mu wody co raz ubywało, Z rzeki stał się strużą małą. I ów, co huczał, Mruczał I wymawiał niewdzięczność z siebie sprawnej roli, Iż go nie żałowała w tak srogiej niedoli — Prawda, żeś mnie zasilił, kiedym była spiekła, Rzekła, Lecz przypadkiem wspomogłeś, rwąc brzegi twą wodą. Nie jest to dobrodziejstwem, co jest z cudzą szkodą.