Zrzebieci koń stary

Gdy starszych przybierano w pozłacane rzędy, Gniewał się młody zrzebiec na takowe względy. Przyszła kolej na niego; z początku był hardy, Aż kiedy w pysku poczuł munsztuk nader twardy, Gdy jezdźca przyszło dźwigać, znosić rzemień tęgi, Gdy go ściskać poczęły dychtowne popręgi: W płacz nieborak; a stary: Na co ten płacz zda się? Chciałeś, cierpże. Żal próżny, kiedy po niewczasie.