Folk Tale

La picuredda

AuthorGiuseppe Pitrè
Book TitleFiabe novelle e racconti popolari siciliani
Publication Date1870
ATU510
LanguageSicilian
OriginItaly

'Na vota cc'era un massaru ca avía 'na figghia, ma cci avia muortu la mugghieri. 'Un putiennu stari sulu, pinsau di passari a secunni nozzi, e si pigghiau 'n'àutra mugghieri. Li matràsci, lu sapiti, ca 'un puonu vidiri li figghiasci; e sta bona fimmina accuminzau a turmintari sta povira picciotta. Fra l'àutri cosi ogni matina cci dava lu travagghiu, e tannu la facía mangiari, quannu ci lu dava finutu. Un juornu, sò patri truvau 'n campagna 'na picuredda e tuttu prijatu la purtau a la casa pi fari prijari a sta sò figghia, ca la vulia tantu beni. Sta picuredda, vidiennu a sta picciotta accussì disfiziata, cci dissi:— «'Un ti pigghiari di pena, mettimi stu travagghiu 'ntra li cuorna ca ti li fazzu iu.» E tra un vidiri e svidiri, cci lu fici. La matrasca vidiènnu allèstiri la picciotta tra un crialesu, si scannaliau e, stannu a li visti, s'addunau di tuttu. A la sira, comu s'arricosi lu maritu, 'un appi àutru pinsieru di dirici: — «Sai ch'haju pinsatu? Scannari, ora ca viènunu li sdirri-jorna, la picuredda.» Lu maritu 'un cci dissi nè sì nè no; ma la picciotta putiti supporri, comu s'addulurau e cianciennu cianciennu cci lu iju a dissi a la picuredda. — «'Un ti pigghiari di pena, cci arrispusi idda, fammi scannari; ma abbasta, a nun mangiari un puzzuddu di li me' carni, ma di arricogghiri tutti li miei ossa e di vurricalli sutta lu sularu.»

Dduoppu pochi jorna, la picuredda la scannaru, e la picciotta fici tuttu chiddu ca cci avia lassatu pi dittu idda. Passatu puocu tiempu, di ddu puntu unni idda avía vurricatu l'ossa, niscieru dudici dunzelli. — «Camina, cci dissiru a la picciotta, 'nta lu fistinu di lu Re». La vistieru tutta in oru, e si la purtaru. Lu Re, comu vitti sta picciotta, niscíu barbaru e tutta la sira 'un si cci mossi a lu canto. Comu niscíu, ci dissi, a li so' servi, di appurari unni stava.

Ma comu idda si li vitti d'appriessu, si sciosi li capiddi, e ci jittau tanti perni. Li servi pinsaru a cugghirisilli e la lassaru. Lu Re accuminzau a 'sciri ciù foddi, e lu 'nnumani a sira cci dissi: — «O mi diciti unni stà, o pi vuàtri cc'è la testa.» — Comu niscíu, idda 'un appi àutru pinsieru ca di jittaricii la sò scarpa e vulari. Li servi la pigghiaru e la purtaru a lu Re. Allura iddu jittau 'nu bannu e dissi: «Ca a cui trasìa sta scarpa, si la pigghiava pi spusa.»

Sintiennu chistu, tutti li fimmini currieru 'nta lu Re, ma chissa era scarpa ca 'un cci ija a nuddu. La matrasca, ca 'un pinsava ad àutru ca a marturiari a sta figghia, ci vosi purtari a idda. Ma quali fu la sò maravigghia 'n vidiennu ca la scarpa ci iju propria comu fussi stata fatta pi idda?? La cappella riali fu pronta e la cuntintizza fu granni. Vi suppuniti, ca iddi arristaru filici e cuntienti, ma, pi nostra disgrazia, 'un ni dèsiru nenti.

Noto.


Text viewBook