დამშეული კუდა - მელა
ვენახში მიიპარება...
მიცუნცულებს ნელა - ნელა,
ღობე - ყორეს ეფარება.
ბოლოს შეძვრა... ნახა კარი,
მაგრამ აზრი კი წაუხდა:
ბაღი იყო სულ მაღლარი
და დაბლარი არ დაუხვდა.
ყურძენი რომ მაღლა ნახა
მიმწიფებულ - მინაბდული,
დაუღო მას წუწკმა ხახა,
აუძგერდა მსუნაგს გული.
მაღლა - მაღლა იყურება,
იგრიხება, იწურება...
აქეთ - იქით დატრიალებს,
თვალებს სისხლით აბრიალებს.
ხან დაწვება, ხან ადგება,
ნდომის ნერწყვი პირს ადგება,
კბილები მთლად აექავა,
მაგრამ მაღლა ხომ ვერ გავა?
სწორედ ჭირის დღე დაადგა,
დაიქანცა, დაიღალა,
მაგრამ აღარ გამოადგა
აღარც ხერხი, აღარც ძალა.
დარჩა ამოძუებული...
მაგრამ აღარ გაიტეხა
კუდიანმა ვითომ გული
და ურცხვად ეს დაიკვეხა:
„რომ არ ვსჭამე, კარგი ვქენი,
გეფიცებით შვილებსაო:
მკვახე იყო ის ყურძენი
და მომკვეთდა კბილებსაო!“