De spin en de schildpad

Op een dag plukte Anansi de spin wat dikke en lekkere groenten uit zijn tuin. Hij bakte ze zorgvuldig en ze roken overheerlijk. Hij kon niet wachten om te gaan zitten om ze op te eten.

Precies op dat moment klopte er iemand op de deur. Het was Schildpad, die de hele dag aan het reizen was geweest, en die moe was en honger had.

"Hallo Anansi", zei Schildpad. "Ik ben zo lang aan het wandelen geweest, en ik rook de lekkerste groenten die ik ook geroken heb. Zou je zo vriendelijk willen zou om je maaltijd met mij te delen?"

Anansi kon niet weigeren, want het was de gewoonte in zijn land om je maaltijd te delen met gasten tijdens etenstijd. Maar hij was niet erg blij, want hij was een beetje hebberig, en wilde de lekkere groenten allemaal voor hemzelf hebben. Dus dacht Anansi een poosje na en verzon een plan.

"Kom toch binnen, Schildpad. Het is me een eer om je als mijn gast te hebben vanavond. Ga zitten, neem een stoel en help jezelf. "

Schildpad kwam binnen en ging zitten, maar juist als hij een stuk groente wilde pakken, riep Anansi: "Schildpad, weet je niet beter dan met vuilde handen aan tafel te komen?"

Schildpad keek naar zijn handen en zag dat ze inderdaad vies waren. Hij was de hele dag aan het kruipen geweest en hij had niet de kans gehad om zich schoon te maken. Schildpad stond op en ging naar de rivier om zijn voeten te wassen. Hij wandelde, langzaam zoals schildpadden dat doen, de hele weg terug naar het huis en toen hij aankwam, was Anansi al begonnen met eten.

"Ik wilde niet dat deze lekkere groenten koud zouden worden, dus ik moest wel beginnen", zei Anansi. "Maar eet nu dan met me mee, Schildpad".

Schildpad ging weer zitten en reikte naar de stuk groente, maar Anansi schreeuwde opnieuw naar hem.

"Schildpad, hoorde je niet wat ik zei? Het is niet beleefd om aan tafel te komen met vuile handen!"

Hij keek en zag dat zijn schone handen opnieuw vies waren geworden, omdat hij op ze gekropen had om terug naar het huis te komen. Dus wandelde hij opnieuw naar de rivier om zichzelf te wassen. En dit keer, als hij terugwandelde, liep hij voorzichtig over het gras zodat zijn handen schoon bleven. Maar tegen de tijd dat hij aan tafel ging zitten, had Anansi alle lekkere groenten al opgegeten, en er was niets over.

Schildpad keek een poosje naar Anansi, en zei: "Dank je dat je je maal met mij gedeeld hebt. Als je ooit in de buurt van mijn huis bent, laat me je dan iets voor je terug doen". En toen wandelde hij langzaam de deur uit en vervolgde zijn weg.

De dagen verstreken, en Anansi dacht steeds vaker aan de maaltijd die Schildpad hem beloofd had. Hij raakte meer en meer geïnteresseerd in een gratis maaltijd, en uiteindelijk hield hij het niet meer. Hij ging op pad om het huis van Schildpad te vinden.

Hij vond Schildpad terwijl deze zat te zonnen aan de riveroever rond etenstijd.

Schildpad keek op en zei: "Hallo Anansi, ben je gekomen om een avondmaal met me te nuttigen?"

"Oh ja, ja!", zei Anansi, die met de minuut hongeriger weg. Schilpad dook onderwater naar zijn huis om de tafel te dekken voor het eten. Hij kwam snel weer terug naar de oever en zei: "De tafel is gedekt, en het voedsel is klaar. Kom mee, Anansi".

En toen dook hij onder water en begon langzaam zijn maaltijd te eten.

Anansi sprong het water in, maar hij kon de bodem van de rivier niet bereiken. Hij probeerde naar beneden te zwemmen, maar hij was zo licht dat hij steeds weer naar de oppervlakte dreef.

Hij probeerde te duiken en hij probeerde een rugslag. Hij probeerde het met een aanloopje, maar niets hielp om bij de bodem van de rivier te komen.

In de tussentijd was Schildpad langzaam door aan het eten.

Anansi wilde niet zijn gratis maaltijd opgeven, en liep naar de waterkant om te bedenken wat hij zou doen. Uiteindelijk kreeg hij een idee. Hij begon stenen en rotsen te verzamelen en stopte ze in zijn jaszakken.

Toen hij ditmaal in het water sprong, zonk hij helemaal naar de bodem, en kon aan tafel gaan zitten.

Op de tafel stond een geweldig feestmaal vol met heerlijk eten. Anansi kon niet geloven hoeveel lekker voedsel er voor zijn neus stond, en kon niet wachten om te gaan eten.

Maar juist als hij naar het eerste stukje eten greep, stopte Schilpad met eten en zei: "In mijn land eten we niet met onze jas aan aan tafel".

Anansi zag dat Schildpad inderdaad zelf zijn jas had uitgedaan voordat hij was gaan zitten. Anansi begon zijn jas uit te trekken, maar zodra hij hem over zijn schouders had getrokken, schoot hij terug naar de oppervlakte. Hij stak zijn hoofd onder water en zag hoe Schilpad, daar beneden, langzaam van zijn heerlijke feestmaal zat te genieten.