Trzcinai chmiel

Chmiel się wił koło trzciny, miał jej dopomagać, Wspierał ją; ale kiedy zbyt się zaczął wzmagać,

Rzekła trzcina: Daj pokój, już ja mocno stoję, Już i bez twego wsparcia wiatrów się nie boję. — Mylisz się, chmiel jej rzecze, przyjdą wiatry gorsze. — Więc gdy coraz gałązki rozpościerał sporsze, Przyszło wreszcie do tego: wiatr trzcinę ocalił, A chmiel, co miał podeprzeć, złamał i obalił.