Folk Tale

La picuredda

TitleLa picuredda
Book AuthorGiuseppe Pitrè
Chapter Nr.041
Language codescn
Origin (region)Sicilia

'Na vota cc'era un massaru ca avía 'na figghia, ma cci avia muortu la mugghieri. 'Un putiennu stari sulu, pinsau di passari a secunni nozzi, e si pigghiau 'n'àutra mugghieri. Li matràsci, lu sapiti, ca 'un puonu vidiri li figghiasci; e sta bona fimmina accuminzau a turmintari sta povira picciotta. Fra l'àutri cosi ogni matina cci dava lu travagghiu, e tannu la facía mangiari, quannu ci lu dava finutu. Un juornu, sò patri truvau 'n campagna 'na picuredda e tuttu prijatu la purtau a la casa pi fari prijari a sta sò figghia, ca la vulia tantu beni. Sta picuredda, vidiennu a sta picciotta accussì disfiziata, cci dissi:— «'Un ti pigghiari di pena, mettimi stu travagghiu 'ntra li cuorna ca ti li fazzu iu.» E tra un vidiri e svidiri, cci lu fici. La matrasca vidiènnu allèstiri la picciotta tra un crialesu, si scannaliau e, stannu a li visti, s'addunau di tuttu. A la sira, comu s'arricosi lu maritu, 'un appi àutru pinsieru di dirici: — «Sai ch'haju pinsatu? Scannari, ora ca viènunu li sdirri-jorna, la picuredda.» Lu maritu 'un cci dissi nè sì nè no; ma la picciotta putiti supporri, comu s'addulurau e cianciennu cianciennu cci lu iju a dissi a la picuredda. — «'Un ti pigghiari di pena, cci arrispusi idda, fammi scannari; ma abbasta, a nun mangiari un puzzuddu di li me' carni, ma di arricogghiri tutti li miei ossa e di vurricalli sutta lu sularu.»

Dduoppu pochi jorna, la picuredda la scannaru, e la picciotta fici tuttu chiddu ca cci avia lassatu pi dittu idda. Passatu puocu tiempu, di ddu puntu unni idda avía vurricatu l'ossa, niscieru dudici dunzelli. — «Camina, cci dissiru a la picciotta, 'nta lu fistinu di lu Re». La vistieru tutta in oru, e si la purtaru. Lu Re, comu vitti sta picciotta, niscíu barbaru e tutta la sira 'un si cci mossi a lu canto. Comu niscíu, ci dissi, a li so' servi, di appurari unni stava.

Ma comu idda si li vitti d'appriessu, si sciosi li capiddi, e ci jittau tanti perni. Li servi pinsaru a cugghirisilli e la lassaru. Lu Re accuminzau a 'sciri ciù foddi, e lu 'nnumani a sira cci dissi: — «O mi diciti unni stà, o pi vuàtri cc'è la testa.» — Comu niscíu, idda 'un appi àutru pinsieru ca di jittaricii la sò scarpa e vulari. Li servi la pigghiaru e la purtaru a lu Re. Allura iddu jittau 'nu bannu e dissi: «Ca a cui trasìa sta scarpa, si la pigghiava pi spusa.»

Sintiennu chistu, tutti li fimmini currieru 'nta lu Re, ma chissa era scarpa ca 'un cci ija a nuddu. La matrasca, ca 'un pinsava ad àutru ca a marturiari a sta figghia, ci vosi purtari a idda. Ma quali fu la sò maravigghia 'n vidiennu ca la scarpa ci iju propria comu fussi stata fatta pi idda?? La cappella riali fu pronta e la cuntintizza fu granni. Vi suppuniti, ca iddi arristaru filici e cuntienti, ma, pi nostra disgrazia, 'un ni dèsiru nenti.

Noto.


Text viewBook