Het meisje en het monster

Er was een een man die drie dochters had. Hij hield heel veel van allemaal, maar er was er een die zijn favoriete was. Op een dag ging hij naar de markt, en vroeg aan de meisjes of hij iets voor ze mee moest nemen.

De eerste zei: "Een hoed een een paar laarzen!"

De tweede zei: "Een jurkje en een sjaal!"

Maar zijn favoriete dochter zei niets.

De man vroeg, erg onder de indruk: "Dochter van me, wil jij niets hebben?"

"Nee, ik heb niets nodig", zei ze. "Ik wil alleen dat je gezond blijft!"

"Je moet me ook iets vragen, wat dan ook, en ik breng het voor je mee!" antwoordde de vader.

En dus zei ze, zodat haar vader haar met rust zou laten: "Ik wil graag dat je een stuk zeebrasem van de groene weide mee neemt."

De man ging naar de markt, kocht alles wat zijn dochter hem gevraagd hadden, en zocht naar een stuk zeebrasem van de groene weide. Maar hij kon het niet vinden, omdat het niet bestaat. Daarom ging hij er triest naar huis, omdat hij niets bij zich had voor zijn favoriete dochter.

Terwijl hij naar huis wandelde, zag hij een lichtje op het pad, het was namelijk al donker. Hij liep totdat hij bij het lichtje aangekomen was.

Het was een herder die in een hutje zag. De man liep naar hem toe en vroeg: "kan je me vertellen welk paleis dat is, wellicht kunnen ze me er onderdak verlenen!"

De herder zei verbijsterd: "Oh, meneer! Er woont niemand in dat paleis. Er is daar iets, dat iedereen bang maakt om er naar binnen te gaan!"

"Och", zei de man, "het zal me vast niet opeten, en omdat er daar toch niemand is, ga ik vannacht daar slapen."

En hij ging naar het paleis en trof er alles verlicht en goed verzorgd aan. Toen hij verder naar binnen ging, zag hij een gedekte tafel. Toen hij de tafel naderde, hoorde hij een stem: "Eet maar, en ga dan slapen in het bed dat daar staat. En morgenvroeg als je opstaat moet je dat wat je op die tafel vindt maar meenemen; het is waar je dochter om vroeg. Maar, over drie dagen moet je haar hier mee naartoe nemen.

De man was erg blij dat hij voor zijn dochter mee kon brengen waar ze wilde, maar aan de andere kant was hij treurig over wat de stem hem verteld had.

Hij ging naar bed en stond de volgende morgen op. Hij ging direct naar de tafel en zag een mooi stuk zeebrasem van de groene weide liggen. Hij pakte hem op en ging naar huis.

Hij was amper thuis toen de meisjes om hem heen kwamen lopen: "Vader, waar heb je voor ons meegebracht? Laat zien!"

De vader toonde alles dat hij had meegebracht.

Zijn favoriete dochter vroeg hem alleen maar of hij gezond was. En de vader antwoorde: "Dochter, ik kom met goed en slecht nieuws. Hier heb je waar je om gevraagd had."

En de dochter antwoordde: "Oh, vader! Dit had ik alleen gevraagd omdat dat iets is dat niet bestaat. Maar wat is het slechte nieuws?"

"Dat ik je over drie dag mee moeten nemen naar het paleis waar ze mee dit gegeven hebben!"

En dus vertelde hij precies wat er in het paleis gebeurd was, en wat de stem tegen hem gezegd had. Toen hij klaar was zei zijn dochter: "Je hoeft niet triest te zijn omdat ik weg ga, vader. Het is wat God gewild heeft!"

En zo gebeurde het. Na drie dagen nam de vader haar mee naar het betoverde paleis. Alles was verlicht, de tafel was gedekt, en er waren twee bedden opgemaakt.

Toen ze naar binnen gingen, hoorden ze een stem zeggen: "Eet, en blijf hier drie dagen samen met je dochter, zodat ze niet bang zal zijn."

De man bleef drie dagen in het paleis. Daarna ging hij naar huis en liet zijn dochter alleen achter.

De stem sprak iedere dag met haar, maar er was niemand te zien.

Na een paar dagen hoorde het meisje een vogeltje fluiten in de tuin. En de stem zei: "Hoor jij dat vogeltje fluiten?"

"Ja, dat hoor ik", zei het meisje. "is dat iets nieuws?"

"Je oudste zus gaat trouwen. Wil je daar naartoe?" vroeg de stem.

Het meisje antwoordde, er blij: "Ja, dat wil ik! En laat je me er naartoe gaan?"

"Ja", antwoordde de stem, "maar je komt vast niet meer terug!"

"Natuurlijk kom ik terug!" zei het meisje.

En dus gaf de stem haar een ring, zodat ze hem niet zou vergeten en zie: "Na drie dagen komt er een wit paard om je te halen. Hij zal drie keer op de grond stampen: bij de eerste moet je je aankleden, bij de tweede moet je afscheid nemen, en bij de derde moet je het paard bestijgen. Als je bij de derde stamp niet op het paard zit, gaat hij er vandoor en laat hij je daar achter!"

Het meisje vertrok. Er was een groot huwelijksfeest voor de bruiloft. En na drie dagen kwam het witte paard. Hij stampte één keer op de grond, en het meisje kleedde zich aan. Hij stampte nog een keer, en het meisje nam afscheid. En bij de derde keer klam ze op het paard en ging naar het paleis.

Na een tijdje kwam het vogeltje weer in de tuin fluiten, maar dit keer triest, erg triest.

En de stem zei: "Hoor je dat vogeltje?"

"Ja, ik hoor het", zei het meisje." Is er iets nieuws?"

"Ja, je vader staat op het punt te overlijden, maar het kan niet sterven zonder afscheid van je genomen te hebben!"

"En je laat me er naartoe gaan?" vroeg het meisje triest.

"Ja, maar deze keer komt je vast niet meer bij me terug!"

"Natuurlijk kom ik terug!" zei het meisje.

En de stem zei: "Nee hoor, je komt vast niet terug, je zussen laten je niet gaan! En jullie zullen de meest ongelukkige meisjes ter wereld zijn, als je niet terug komt na drie dagen!"

Het meisje vertrok, en vader wat erg ziek maar kon niet sterven, maar zodra hij afscheid van haar had genomen overleed hij.

De zusjes lieten haar slapen omdat ze een nacht had overgeslagen.

Het meisje stond er erg op dat ze haar wakker zouden maken voordat het witte paard zou komen.

Maar wat deden de zusjes? Ze maakten haar niet wakker en namen de ring van haar vinger.

Na drie dagen kwam het paard. Hij stampte één keer met zijn poot, en een tweede keer, en na de derde keer ging hij weg, en het meisje bleef achter.

Ze was erg gelukkig met haar zusjes, want ze had de ring niet aan haar vinger, en ze was alles al vergeten.

Maar na een paar dagen begon het geluk zich tegen haar en haar zusjes te keren.

Totdat de twee haar op een dag vroegen: "Zuster lief, herinner jij je het witte paard?"

En toen herinnerde het meisje zich alles weer, en begon te huilen. Ze zei: "Oh! Wat heb ik gedaan! Wat een schande! En waar is mijn ring?"

De zussen gaven haar de ring en het meisje, met veel pijn in haar hart, ging op pad. Ze kwam bij het betoverde paleis aan, maar alles zag er erg treurig en donker uit en alles was gesloten.

Ze ging direct naar de tuin en kwam een groot beest tegen dat uitgespreid op de grond lag. Toen het beest haar zag zei hij: "Ga weg, ellendige, want je hebt mijn betovering doorbroken! Nu zal je het ongelukkigste meisje ter wereld zijn, jij en je zusjes!"

Nadat het beest dit had gezegd, overleed hij. Het meisje ging terug naar haar zussen, was erg verdrietig en huilde veel. Ze bleef binnen, zonder te eten en zonder te drinken, en na een paar dagen overleed ze ook.

De zussen werden steeds armer, omdat ze de oorzaak van dit alles geweest waren.