Rattenraad

Een kat - Spekkater was zijn naam - deed aan de ratten zoveel kwaad dat er haast geen meer waren zoveel had hij er begraven. De rest dierf zijn hol niet verlaten en moest zijn voedsel daaglijks laten. Spekkater was voor het rattenvolk geen kat maar een wreed demon. Op een dag ging hij wijd en zijd op zoektocht naar een wijf. Toen hij sabbat vierde met zijn dame gingen de ratten zich beramen over zijn dwingelandij. Hun dekenknaagdier vol voorzichtigheid, zei dat men eerder vroeg dan later een bel moest binden aan de kater. Telkens als hij dan ging op jacht zou verdwijnen elke rat. Een ander redmiddel kende hij niet. Geen rat die daar bezwaar in ziet. De zaak bevalt hen wonderwel, maar hoe binden aan zijn nek de bel? De een zei: - Mij niet gezien, ik doe het niet. Een ander: - 'k Zou het besterven. Men verliet elkaar en er werd niets gedaan. Ik zelf ook zag menige raad die door nietsdoen uitblonken, geen raad van ratten maar van monken, zelfs van kanunniken de zittingen die zonder besluit uiteengingen. Om alleen te delibereren vindt het hof veel hoge heren, maar komt het op uitvoeren aan dan gaan ze allen uit elkaar