Folk Tale

Is tres sorris

AuthorFrancesco Mango
LanguageSardinian
OriginItaly

Una borta ci fiant tres sorris pobaras, chi tenianta unu cortili chi toccara aundi fiat su rei. Custas piccioccas chistionanta sempri in cussu cortili; is mannas disigianta sposai calinqunu serbidori de su rei, e sa pittica inveci boliat a su reisgeddu. Is sorris si ndi arrienta, da burlanta, finzas candu su reisgeddu d’iat domandara po sposa, ndi fianta gelosas, e naranta a sa sorri: – «Candu mai su reisgeddu ti sposat! du fait po ti burlai, e poi si ndi hat a arriri». Eccu chi sposanta, e si ndi bandat a bivi a corti. S’incontrat pringia, e sempri narat a su mariru chi iat a fai dus bellus pipius. Benit su tempus de sa gherra; su rei partit e raccumandat sa mulleri a is connaras; issas promittinti chi d’iant a fai sciri totu cussu chi suzzedessit. Si poninti de accordu is sorris de scriri a su rei chi sa mulleri iat parturiu, iat fattu dus canis e fiat sempri sa macca. Su rei arrispundit chi ci da boghessinti de corti. Is sorris ci da boganta subitu; issa prangendi domandat su motivu de tanti disprezzu, ma is sorris no di naranta nudda, solu chi fiat ordini de su rei. «Deus si d’hat a pagai», narat issa, «donai forza e passenzia a mei». E bandat in giru finzas chi bandat a unu monti. Inguni ci biviat un omini becciu becciu, chi cun bellu modu d’invitat a atturai in sa domu sua. Benit a parturiri in custu monti, e fait dus bellus pipius, unu omini e una femmina. Torrat su rei de sa gherra e is connadas di contanta totu is maledaris de sa mulleri. Intendendi tanti mali de sa mulleri arrui malariu, e atturat tanti tempus in su lettu; candu fiat sanau, penzanta de du portai in campagna po du sviai; s’accostat a unu monti, e biri dus pipius bellus gioghendi, e narat: – «Ita bellus chi funti! si fessinti mius, ita cuntentu chi emu a essi!» Si accostat, biri su becciu e di domandat: – «Narai, bon omini, mi estis a sciri nai de chini funti custus bellus pipius?» – «Funti de una bella picciocca disgraziada chi est istettia bogara de domu sua po curpa de is sorris». – «D’emu a porri biri?» – «Sì, bandu a si du nai». Da zerriat, e sa giovuna si presentat subitu, e si connoscinti totus dus. «Tui ses sa sposa mia». – «E tui su sposu miu». Subitu s’abbrazzanta, e prangendi de allirghia zerrianta a is pipius, sa mamma dis narat: – «Castiai a babbu de bos atrus, imbrazzaiddu». Is pipius currinti, e sartiendi abbrazzanta su babbu. Cuss’omini becciu scumpartu fiat Gesù Cristu. Su rei hat fattu sezzi in carrozza sa sposa e is pipius, e dus portat a corti. Is sorris das hat fattas tirai de quaaddus arestis, e issus hanti biviu cuntentus.


Text view