Canes legatos miserunt ad Iovem

Canes legatos olim misere ad Iovem melioris vitae tempus oratum suae, ut sese eriperet hominum contumeliis, furfuribus sibi consparsum quod panem darent fimoque turpi maximam explerent famem. Profecti sunt legati non celeri pede, dum naribus scrutantur escam in stercore. Citati non respondent, vix tandem invenit eos Mercurius et turbatos attrahit. Tum vero vultum magni ut viderunt Iovis, totam timentes concacarunt regiam; propulsi vero fustibus vadunt foras. Vetat dimitti magnus illos Iuppiter. Mirati sibi legatos non revertier, turpe aestimantes aliquid commissum a suis, post aliquod tempus alios ascribi iubent. Rumor legatos superiores prodidit. Timentes rursus aliquid ne simile accidat, odore canibus anum, sed multo, replent. Mandata dantur et dimittuntur statim. Adeunt. Rogantes aditum continuo impetrant. Consedit genitor tum deorum maximus quassatque fulmen: tremere coepere omnia. Canes, confusus subito quod fuerat fragor, repente odorem mixtum cum merdis cacant. Reclamant omnes vindicandam iniuriam. Sic est locutus ante poenam Iuppiter: "Legatos non est regis non dimittere, nec est difficile poenas culpae imponere; sed hoc feretis pro iudicio praemium: non veto dimitti, verum cruciari fame, ne ventrem continere non possint suum. Illi autem qui miserunt vos tam futtiles numquam carebunt hominis contumelia". Ita nunc legatos exspectant et posteri Novum et venire qui videt culum olfacit.