Bi mothikok, sakela huxik,
Diru mengoaturik,
Beren aizoari,
Larru salzaliari,
Hitzeman zuten
Hartz larru bat zeiotela salduren;
Nahi bada hartza oïhanetan
Orano bizirik zabilan:
Bainan egun gutitan,
Muthil hoiek erran zuten,
Zutela lahardekaturen.
Hartza ederra beitzen,
Larru horrez, aizoari erran zuten,
Diru hanitz zuela eghinen,
Eta aisa zela aberaxturen.
Tratia akabirik,
Larrua onghi saldurik,
Hartzaren atzamaitera
Muthilak doatza gora, behera,
Mendiz mendi.
Eghin zuten bide erdi
Ikhusten dienian,
Oïhan bazterrian,
Hartza haien ganat jiten.
Mothiko hoiek harriturik
Dirade egoiten.
Bata, buria ez galdurik,
Zuhain bati gora da joaiten.
Bestia aldiz ixil, ixila,
Harri hotz bat bezala,
Ahozpez etzanik,
Izan baliz bezala hilik,
Ighitu gabe da egoiten;
Hatxik ere eztu hartzen.
Muthil horrek enzun beitzian,
Eztakit non, bena zenbait lekutan,
Khorpitz hil eta hax gabiak
Etziela hartzez honkitiak.
Jaun hartzak sinhexirik,
Asto batek bezala,
Ghizon hau onghi zela hilik,
Aztaparrez berehala
Harat, honat, du itzulzen;
Eta sudurraz senditzen
Ghizonari ahotik
Jalkitzen zeionez haxik.
Hila da, harzak du erraiten,
Bai, ussain gaixtoa du emaiten;
Hots hementik,
Hau utzirik.
Oïhanian barna
Joan zen hartza.
Zuhainera igaran zen laguna,
Umen zuen bihotz hona,
Lasterrez eraixirik,
Laguna gana jinik,
O, zer gozoa! derio erraiten:
Eztuk minik ukhen
Loxeria baizik.
Hartz larurik
Eztughia?
Errak eghia,
Zer zeia erraiten?
Behariala zeia minzatzen,
Aztaparraz hinduelarik itzulzen.
—Hau erran ditadak:
Sekulan ghizonak
Hartzaren larria
Eztiela behar saldu
Hartzari bizia
Lehenik idoki ezpadu.