*Die teve ende den welpen

Het was I dief die huwen soude; Doer sinen wille ende doer sine houde Quamen siere ghesellen vele Te siere brulocht, te sinen spele. Dit sach I vroet man ende seide: ‘Dit spel mach wel vergaen te leide. Hoert na mi, wellieve ghebure, Ic sal u segghen I aventure: Die sonne wilde tenen tiden beghinnen Huwen, ende kinder winnen. Hare ghebure seider jeghen: Hoe souden wi dat ghedoghen mede? Al es die sonne nu allene, Si verbornt ons ghemene; Of si dan kinder heeft, Sone ontgaet haer man die leeft. Dus segghic u van desen dief: Al es u nu die brulocht lief, Die kinder selen haren vader slachten: Alsoe vele te meer moeten wi ons wachten.’ Van dinghen es blide menech man, Daer hi luttel winnet an.