*Den esel ende den everswijn

Een esel zag I everswijn. ‘God houdi, lieve broeder mijn!’ Die esel loech ende hilt sijn sceren. Dan mochte den ever niet ghederen. Dat everswijn sweesch, ende hadt ommare, Ende voer of hem no weders en ware. ‘Het ware,’ seit hi, ‘grote scande Bevuuldic hier an mine tande.’ Selc hout met andren sijn sceren, Waer hi vroet, hi souts ontberen. Dit favelkijn leert ons nochtan Verdraghen enen dullen man.