*Den portmuus ende die veltmuus

Ene portmuus ghinc omme merghen Met ere veltmuus herberghen. Die veltmuus leide haren gast te voren Ene ecle ende een gerstencoren. Smerghens leedde die portmuus Dandere met hare thuus. Gheent huus was van groten prise, Bewaert wel van goeder spise. Die waert seide: ‘het es al use Dat hier es in desen huse.’ Si waren te ghemake ter cure. Mettien quam daer I ter dure. Doe liep die portmuus tharen hole; Maer die ander was in dole, Si liep al omme harentare, Sine was noit eer in selken vare. Die man ginc weder uutwaert. Doe quam voert mijn here die waert, Ende hi sprac al onghespaert: ‘Twi bestu,’ seit hi, ‘soe vervaert? Comt hare,’ seit hi, ‘bi miere side, Et ende drinct ende maect u blide.’ - ‘In mach niet eten,’ sprac die gone, ‘Hier en ben ic niet ghewone. In prise niet I twint dijn duut, Ic wildic weder ware daer uut. Daer etic bonen ende cruut, Daer soe hebbic mijn deduut. Al en vindic daer niet vele, Ic ete met joyen ende met spele. Ic ben daer soe wel te ghemake, Ic en ontsie ghene sake. Wat prisic dan hier te sine In dese sorghe, in dese pine! Men vanghet di met vallen hier, Die catten biten di onder dijn lier, Het es al met pinen dattu leves, Ende met sorghen dattu heves.’ Verstonden wi dit wel, wi souden Ons tonsen huus over ghepayt houden. Een luttel smaket bet met spele, Dan met sorghen vele.