*I hont te sinen jaren

Het was I sterc hont ende I jonc, Ende wel op sinen spronc, Hi hadde ghesijn goet vrient, Dicke ende wel ghedient. Als hi quam te sinen jaren Begonsti cranken ende swaren; Hi verloes sinen loep te handen, Ende die beten van den tanden; Hi quam daer hi waende vaen I hase, die hem es ontgaen. Die sprac die here ten honde wert: ‘Dune best niet ere blasen wert.’ Die hont seide: ‘here, ic volges u, Nochtan soudi mi sparen nu, Ende pensen om grote doghet, Die ic dede in miere joghet.’ Die hem wel proefde jonc, hi soude Met rechte gheëert sijn in sine oude.