*Den man ende den serpent

Een serpent quam bi costumen Teens arms mans huse, diet metten crume Van siere tafelen voede wel. Doe wart die man rike ende fel Ende sloech tserpent met ere aex. Het en hadde daer noit soe vele ghemaex Alst smerten hadde, doent sach sijn bloet. Nu wart den man verdwenen sijn goet, Soe dat hi dochte in sinen moet: ‘Dat ic tserpent sloech, dat doet, Dat ic dus beghinne weeken.’ Doe begonsti weder smeeken: ‘Mi es leet, dat ic mesdede, Verghevet mi op hovesschede.’ - ‘Eest di leet,’ seide dat serpent, ‘Ende ic vergeten mach den torment Van den fellen slaghe, ic moet Vergeven di minen evelen moet; Maer wachti wel, dat seggic die, Alsoe langhe alsic tlitteken sie.’ Die vrienscap en wort nemmermeer Alsoe goet alsi was eer. Dus siet men, die betruwet Sinen ouden viant, dats hem beruwet. Daer blivet gherne I wortelkijn Daer nijt ende haetscap heeft ghesijn.