*Den vos ende die odevare

Een vos, die met hem eten dede I odevare op hovesschede, Hi goet hem in I coelbat, Dat ondiep was ende plat, I poelment, was claer ende dinne. ‘Nu et,’ sprac hi met soeten sinne. Die odevare begonste pecken; Maer hine conste niet ghetrecken. Dus at die vos, neware Daer bleef I hongerich odevare. Smerghens at met hem reinaert. Die was gast moeste nu sijn waert. Dus dreef hi oec den vos te scherne, Hi gaf hem teten uut eere kerne Nuwe, lanc ende diep daerbinnen: Doene mochts reynart niet gewinnen. Die odevare at emmer toe. ‘Twine doestu, reinaert, als ic doe?’ Sprac hi, ‘du lerest mi dit spel, Besie, canic mine lesse wel?’ Daer men quaet met quade loent, Daer es deen van den andren wel ghehoent.