*I liebart ende I paert

Een liebart sach int velt I paert, Ende hi ghinc ten parde waert. Die liebart pensde ende dochte, Hoe hijt best ghecrighen mochte. ‘Ic ben,’ seit hi, ‘arsatre goet.’ Dit hoerde tpart ende verstoet Herde wel des liebarts baraet. ‘Meester,’ seit hi, ‘geeft mi raet: Ic hebbe I doren in minen voet, Die mi herde wee doet.’ Doe begonste die liebart hopen, Ende quam van achter toe ghelopen, Ende soude trecken uut den doren, Maer hadde sine hure te voren. Tpaert gaf den liebart I slach, Dat hi daer in ommacht lach. Als hi van den slaghe ghenas, Ende hi te hem selven comen was, Doe seide hi: ‘ic bens wel wart. Oit quamic als I liebart Ende woude mi arsatre maken; Dat becochten mine kaken.’ Die tonen dat si noit en waren Doer baraet, dus moeten si varen.