*I wolf ende i vos Reinaert

Een wolf hadde in sijn hol ghedragen Spise ghenoech te XL daghen, Om met ghemake daer in te sine Sonder sorghe ende sonder pine. Dit verstont die vos reinaert Ende maectem swolfs hole waert. ‘Oem!’ seegt hi, ‘God moet u minnen, Ende al u meisniede daer binnen. Het es,’ seit hi, ‘somech dach, Dat ic u niet int velt en sach. In wiste wat u was ghesciet. Soete here oem! mescomt u iet?’ Die wolf verstont des vos baraet. ‘Du best,’ seegt hi, ‘valsch ende quaet: Hier en comstu niet bi minnen, Maer om dattu wanest winnen Van minen goede van hier binnen. Het en wort di niet met minnen.’ Doe was reinaert herde gram, Hi liep tes hi ten herde quam. ‘Robijn!’ seit hi, ‘hebdi mi lief, Of ic u wise den valschen dief, Die u dicke heeft ghestolen Die beesten, die u sijn bevolen?’ - ‘Lief? ja ic, bi Gode!’ seegt hi, ‘Ende wils verdienen jeghen di.’ Doe seide die vos: ‘tusschen II linden In sijn hol saltune vinden.’ Doe ghinc hine steken in den buuc Int hol, daer haddijs goet gebruuc. Doe sanc reinaert ende loech, Ende hadde van ghere spisen ghenoech. Sider was hi selve ghewont Al toter doet van I hont. ‘Allaes!’ seegt hi, reinaert, ‘Al hebbic pine, ic bens wel waert. Oit wasic quaet ende fel, Nu scijnt mi mine quaetheit wel.’ Dese favele souden horen die gone, Die ter quaetheit sijn ghewone. Wachtes u wel, het es vorsproken: Negeen quaet blijf onghewroken.