*I vogelkine ende i vogelare

Het saten vogelkine vele Op I boem; met groten spele Ende met solace saten si daer, Bedi si waren sonder vaer. Doe quam daer I vogelare Ende wert der vogelkine gheware. Gheen voghelare hadde doghen seer Ende si dropen emmermeer. Hi ginc spannen sinen boghe; Ten bomewert keerdi sijn oghe. Dit saghen ghene vogelkine, Ende si seiden al stillekine: ‘Gheent es die beste man, Die noit lijf ghewan; Hine mach van groter jammerhede Op ons sien, hine wene mede.’ I vogel was dar, was herde vroet, Die beide quaet wiste ende goet: ‘Lieve ghesellen,’ seghet hie, ‘Die dlijf behouden wille, hi vlie! Ic kenne wel des mans raet: Dat hi jaghet, dat es quaet. Het es om u al dat hi spiet, Hi sal u scieten, ghine vliet; Sijn oghen, die ghi drupen siet, Sijn hem seer, sine wenen niet.’ Eens vroets mans raet mach vele man Wel helpen, willen siere hem houden an.